اشعار

امشب وزیده است به یثرب نسیم عشق            پیچـیده در فـضای مدیـنه شـمـیم عشق
آید ز طور عـشق، نوید از کـلیم عشق            غـرق تجـلّـیات خـدا شد حـریـم عـشق

در آن بهـشت حُسن، صفا موج می‌زند
آئـیــنـه‌ای ز نـور خــدا مـوج مـی‌زنـد

مـاهـی دمـیـده اسـت بـه انـوار ایـزدی            مهـری رسـیده است در آفـاق سرمدی
دارد شـکـوه و منـزلت و قـدر احمدی            تـابـد از ایـن جـمـال فـروغ مـحـمّــدی
اوصاف این امام مبین بس شنیدنی‌ست
نور جمال حضرت هادی چه دیدنی‌ست

نورخدا ز عرش به سوی زمین رسید؟            یا جلـوه‌ای ز نـور رسول امین رسید؟
روشن‌ترین ستـارۀ صبر و یقین رسید            آئـیـنــۀ تــمــام نــمـایـی ز دیـن رسـیـد
خواهی نظر کنی تو شفـیع القـیـامه را
بـنـگـر حـریـم پـاک جــوادالائــمـه را

او در حریم قـرب خـداوند محرم است            معراج او همشه به عرش معظم است
او وارث شریعت عـیسی بن مریم است            او افتخار حضرت مـوسی و آدم است
موسی کجاست تا نـگـرد بر کـمـال او
یوسف کجاست تا که بـبـیـند جـلال او

آئـیـنـۀ صـفـات مـبـیـن اسـت این امـام            گـنـجـیـنۀ معـارف دیـن است این امـام
مثـل رسـول نـور امـین است این امام            برما به حشر حبل متین است این امام
آب حـیـات می‌چـکـد از هـر نـگـاه او
تنها بـشر رسـد به سـعـادت، ز راه او

دین جاودان ز کوشش و سعی تمام اوست            جود وکرم سجیّت و احسان مرام اوست
ما را چه جای حرف وحدیث از مقام اوست            جائی که جامعه سخنی از کلام اوست
چون جذبه‌ای که تا شجر طور می‌برد
مـا را کـلام نـور سـوی نـور مـی‌بـرد

از او سخن به طـبع من الهـام می‌شود            یـادش کـه مـی‌رسـد دلـم آرام می‌شـود
مدحـش کجا به چـامه و پیـغام می‌شود            وقتی که شـیر در قـدمـش رام می‌شود
هستی تمام در کف مشکل‌گشای اوست
مدحش نه کار ماست که کار خدای اوست

بخـشـیـده‌انـد بر من مـسکـین ولایـتـش            دارم به دست گـوهر مهـر و محـبتـش
ای‌کاش از کرامت و لطف و عنایتـش            در دسـت ما دهـنـد بـرات شــفـاعـتـش
بود تـمـام هـسـتی عـالـم ز بـود اوست
در روز حشر چشم «وفایی» به جود اوست

ای عاشـقـان دوبـاره زمان صفا رسید            نـوری دگـر ز مـنـبع نـور خـدا رسـید
رخـشنده گـوهـر صـدف آسـمان عشق            زیبـاتـرین سـلالـۀ خـیـرالـوری رسـید

آمـد یـگــانـه‌ای کـه ز یــمـن ولادتـش            پیـوسته بهـر ما ز خـداوند عـطا رسید
این مـرتـبه ز مکه نه! از بقـعـة النـبی            گـویا دوبـاره حضرت شیر خـدا رسید
از صُلْب لالۀ رضوی حضرت جـواد            شـمـع هـمیـشه روشن راه هُـدا رسـیـد
هادی قدم گرفت و سرود هاتفی چنین            ای عاشـقان خـبر که شه سامـرا رسید
امشب منم دوباره ز می مست شادی‌م
غرق شـعـف ز برکـت مـیـلاد هـادی‌م

حور و مـلک غریق تعجب زروی او            عالم گـرفته عـطـر ملـیـحی ز بوی او
مرغ دلـم گـرفـته وضـو بـهـر دیـدنش            دارد هوای پر زدن امشب به سوی او
امشب منـم به رسم غـلامـان خـانه‌اش            گردیده شد گل سخـنم گفت و گـوی او
شکر خدا که رزق من اینگونه میرسد            سر می‌کـشـم پـیـالـۀ می از سـبـوی او
دیگر مرا چه غم! ز هیاهـوی بی‌کسی            وقتی که گـشـته‌ام ز مقـیـمان کـوی او
مـدیــون لـطـف هــادی آل عـلـی مـنـم            چـون آبــرو گـرفــتـه‌ام از آبــروی او
شکر خدا که طالع من فـوق العاده شد
نـامـم غــلام درگـه ایـن خــانـواده شـد

جـانـم فــدای او کـه دلــم را جـلا دهـد            دردی اگـر رسـد به نـگـاهی دوا دهـد
این نکته بس ز معدن حسن و فضائلش            حاجـات هر گـدای درش را خـدا دهـد
نامش علی و هادی و نور هدایت است            زهــرا بـه نــوکـران در او بـهـا دهــد
آخـر چـه می‌شـود که دل‌آرای بـا کـرم            با دست لطف خود به گدایش صفا دهد
دستی کـشد به روی سـرم، سـایۀ سرم            مـن را کـنـار مـرقـد جـانـانه جـا دهـد
امشب چه می‌شود؟ که رسد عیدیم چنین            بـر ســائـلـش زیــارت کـربـبــلا دهــد
می‌خـوانم از ازل هـمه دم من قـلـندرم
دلــــداۀ تـــمـــــامــی اولاد حـــیـــدرم

قـاصر بـود زبـان ز ثـنـای نـگـار من            یـکـتـا بـود جــمـال دل آرای یـار مـن
میخوانم از صمیم دل اینگونه با شعف            آری قــدم گـرفـتــه تــمــام قــرار مـن
تنها نه من به سیـنه زنم سنگ مهر او            باشـد فـدایـی‌اش هـمه ایـل و تـبـار من
شد بهترین هـدیه نـصیـبم ز دست حق            دیوانگی ز جام و می اش شد عیار من
مـمـنـونم از تـمـامی الـطـاف مـمتـدش            چون شد مـدال نـوکـریش افـتخـار من
هــسـتـم گـدای آل عــلــی و مـفـخّــرم            اینگونه شد مقدر و این گـشته کار من
شعرم تمام و لحظـۀ لعن سـقـیـفه است
تنها عـلی بر عـالـم امکان خلیفه است

تا ده شـمردیم و خـدا آورد نور دیگری           مستیم هر بار از خمی، این بار جور دیگری

این نور هربار آمده یک سال برْکت کِشته‌ایم           این روزها از کوی ما دارد عبور دیگری

یک عمر پای سفرۀ این خاندان بودیم و شکر           نام عـلی بار دگـر آورده شـور دیگری

دنیا اگر با سامری بسته‌ست عهد دوستی           غم نیست، ما و سامرا و کوه طور دیگری

اسم امیرالمـومنین، رسـم امیرالمـومنین           گویا نجف در سامرا دارد ظهور دیگری

الله اکـبـر بـر لـبـم امـا خــدا را دیــده‌ام           در واژه‌های جامعه با هر مرور دیگری

بین لغت‌ها گشته‌ام هادی شبیه مهدی است           یعنی هنوز آن دورها پیداست نور دیگری

حرمت شوکت محض است ولی زیبا هم            متـوسـل به شکـوه حـرمت طـوبـا هم

غرق در جامعه و مست غدیریه شدیم            من و صحن حرم و کوه و خُم و دریا هم

از هلال رجب و نیمۀ ذی‌الحجه گذشت            آنچه در قدر سرودیم در عاشـورا هم

چه نیازی به طبیب است اگر نزد توأیم            که شـفـا می‌دهـی آری متـوکل را هم

تو علی هستی و در کنج قفس هم بروی            نزد تو ناله کـند شـیر که من روبـاهم

دل بگو آینه و شیشه اگر مال تو نیست            بشِکـن آیـنـه و شـیـشه و دل را با هم

گـشـت تا قـافـلـه‌ات بـین بیـابـان پـیـدا            در گذر شد بدنم زخمی و عریان پیدا

آب هم بود ولی تشنه بمیرم عشق است            شاهدم هست ازین کـاسه و دندان پیدا

گیسویم خاکی خاکیست خبر داری که            گیسویت هست دراین موی پریشان پیدا

تن من ماند زمین ماند زمین ماند زمین            بهـر دفـنـم‌ نـشده چـند مـسـلـمان پـیـدا

بخدا جـای زن و بچه تو اصلا نیست            کـربلا هر طـرفـش بوده مغـیلان پیدا

به دلم هیچ! به دستان خودت رحمی کن            خاتـمی مـانـده به دسـتان سلیـمان پیدا

مسـلم که از حـسیـن سـلام مـکـرّرش            باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش

فرموده مدح و منقـبتـش را به افـتخار            ثاراللّهی که بوده نـبی مـدح گـسـترش

ایثار و عزم و غیرت و آزادی و شرف            تـعـظـیـم می‌کـنـنـد هـمه در بـرابـرش

حیـرت برند اهل فـضیلت به رتـبه‌اش            زانـو زنند اهل کـرامت به محـضرش

مبهـوت گـشـته آدمـیان و فـرشـتـگـان            از عـزّتی که کرده عـطا حیّ داورش

تعـریف کرد و داد خـبر از شهـادتـش            بــا دیــدن عـقـیـل هـمـانـا پـیـمـبــرش

این است آن شهید که در یاری حسین            تا روز حشر مسجد کوفه‌ست سنگرش

لبّیک او حسین و طوافش به موج خون            تکـبـیرها بـلـند ز هر زخـم پـیـکـرش

پیـوسته بوی عـطر گـل نـیـنـوا گرفت            زآن دسته‌های نی که عدو ریخت بر سرش

سر داد و سر نکرد به جز بر حسین خم            ای جان فدای پیکر در خون شناورش

این است آن قـتـیل که بر زندگان دهد            روح حـیــات از نـفـس روح‌پــرورش

بـالای دار رفـت و هـمه سـربـه‌دارها            گـل‌بـوسه می‌زنـنـد به قـبـر مطهّـرش

پیـغـمـبر درد بـود و هـم‌درد نداشت            از کوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفت: خدایا که بگوید به حسـین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

******** محمد علی جوشقانی ********

من در بـر کــشـتـی نـجــات آمـده‌ام            در ســاحـل چـشـمـۀ حـیـات آمـده‌ام

تا زودتـر از زود گـنـاهـم بـخـشـنـد            قـبـل از عـرفـه در عـرفـات آمـده‌ام

******** سید رضا مویّد ********

آهنگ سـفـر کرد به فـرمان حـسین            در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین
وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قربان حسین

******** غلامرضا شکوهی ********

در شـهـر نمانـده اهل دردی جز تو            در جادۀ عـشق، رهـنـوردی جز تو
در کـوفه؛ اگرچه لاف مـردی بزند            ای طوعه نمانده است مردی جز تو

******** سید مهدی حسینی ********

در شهـر دلی، به شوق پـرواز نبود            بـا حــنـجــرهٔ بــاغ، هــم‌آواز نــبـود
آورد کـبـوتـری پـیـام از گـل سـرخ            افـسـوس که یک پـنـجـرهٔ بـاز نـبود

******** میثم مومنی نژاد ********

تنهـا نه کـسـی تو را هـمـاورد نبود            یک مردِ نـبـرد، یـار و همدرد نبود
آن شب که زنی کرد حـمایت از تو            در کوفه به حقّ حق که یک مرد نبود

******** احد ده بزرگی ********

طلـوع کرده شفـق در نگـاه شعـله‌ورت           اسیر چـشم تو باران، نسـیم در به درت

تو از کدام لبِ تـشنه قـصه می‌خـوانی؟           که رودهای جهـان گـشـته‌اند همسفـرت

چه بر تو رفت در آن لحظه‌ای که فهمیدی           از آب و رنگ خیانت پُر است دور و برت

چه داغ‌ها که دلت را پُر از شرر کردند           چه زخم‌های عمیقی که مانده بر جگرت

نه آسـمان که شـبی بی‌سـتاره و تاریک           که تکه ابـر سـیـاهی‌ست در نگـاه ترت

تو را چنان که تویی هیچ‌کس نخواهد بود           اگر جـدا شـود از تن هـزار بـار سـرت

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر           اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر

یـادم می‌آید تا کجـاهـا کـیـسه‌ای نان را           می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر

وقتی تمام مردمانش جاهل‌اند ای عشق!           پیدا نخواهی کرد یک دیوانه در این شهر

آواره، گشتم کوچه‌ها را یک یک اما نیست           جز طوعه هرگز قامتی مردانه در این شهر

هرکس که روزی نامهٔ یاری برایت داد           شد نیـزه‌دار لشکر بیگـانه در این شهر

دورت بـگـردم! بـادهـای شــام آوردنـد           انگار با خود قحطی پروانه در این شهر

این نامه از مسلم به دستت می‌رسد اما           کشتند او را ناجوانمردانه در این شهر

بار بربـنـدیـد آهـنگ سـفـر دارد حسین           نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین

خنجر نامردمی خوردن ز اهل کوفه را           خوب می‌داند که میراث از پدر دارد حسین

اهل‌بیتش را ببین همراه خود آورده است           چون‌که از پایان کار خود خبر دارد حسین

تا بگوید شرط دینداری فقط آزادگی‌ست           روی دستش غنچه‌ای بی‌بال و پر دارد حسین

بانگ بر زد پیکری بی‌دست «اَدرک یا اَخا«           ناگهان دیدند دستی بر کمر دارد حسین

کوه صبر است او که هم داغ برادر دیده است           هم تک و تنهاست، هم داغ پسر دارد حسین

بر فراز نی نگاهش را به صحرا دوخته‌ست           آه اگر از اهل‌بیتش چشم بردارد حسین

کاروانی نیزه و شمشیر و خنجر پیش رو           کاروانی اشک و ماتم پشت سر دارد حسین

تا که حـج ناتـمام خـویش را کـامل کند           ترک سر کرده‌ست، احرامی دگر دارد حسین

ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای           بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای

تا که از مشرق دمیدی، سرخ‌رو چون آفتاب           روشنایی از کران تا بی‌کران آورده‌ای

تا چو نیلوفر زدی در برکۀ خون، دست و پا           پای از رفعت به اوج کهکشان آورده‌ای

آب دادی تا گُلِ توحید را از جوی خون           در کویرستان بهاری بی‌خزان آورده‌ای

نام تو شد شهره در آفاق چون آیات نور           تا به روی نیزه قرآن بر زبان آورده‌ای

از منا برتـافـتی رو، آمـدی در کـربـلا           فدیه با خود کاروان در کاروان آورده‌ای

برد ابراهیم اگر از بهر قربان یک ذبیح           تو به مذبح، کودک و پیر و جوان آورده‌ای

در زمان قحط‌سال عشق و ایثار و خلوص           تو حدیث عاشـقی را در میان آورده‌ای

خون پاکت شعله زد بر خرمن بیداد و کفر           بهر اهـریمن شهـابی بی‌امـان آورده‌ای

تـربت پـاک تو بادا غـرقـۀ عطر درود           چون گـل آزادگی را ارمـغان آورده‌ای

بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت           می‌بـری قـافـلۀ اشک مـرا پـشت سرت

راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات           حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت

به کجا می‌بـرد این راه بـلاخـیز تو را!           کـودکـان‌اند و زنـان‌اند چرا همسـفرت؟

ز امر حق قصد سفر داری و زین غم دلها           می‌شـود از سـر دلـباخـتـگی دربه‌درت

خـبر قـاصد تو می‌رسـد از طـوفـان‌هـا           این خبر چیست؟ که داغی‌ست گران بر جگرت

می‌رسی کم‌کم و پیداست به پهـنای افق           خـیمۀ در دل صحـرای بلا شـعـله‌ورت

میهمان هستی و با نیـزه و شمشیر چرا           میزبان تو گرفته‌ست چنین دور و برت؟

روزهـا می‌گـذرد می‌رسـد از راه آخـر           آن غروبی که سر نیزه روان است سرت

وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی            احرام حـج بستی و عـزم کـربلا کردی

تو در تـمام راه، دور عـشق چـرخـیدی            حاشا اگر یک لحظه حَجّت را رها کردی

هـفتاد دفعه دور معـشوق خودت گشتی            آخر به روی نیـزه حَجَّـت را ادا کردی

شیطان به رویت سنگ زد، از کوفه پرسیدم:            کافر چرا اعمال حج را جا به‌ جا کردی

تا پای جان ماندن همان عهد قشنگی بود            عهدی که کوفی بست اما تو وفا کردی

خـون خـدا بودن قـیـامت می‌کـند در تو            حق داشتی تا محشرت را خود به پا کردی

تو خوب می‌دانستی آنجا یار و یاور نیست            حس می‌کنم از کربلا ما را صدا کردی

اینکه تو ابن بـوتـرابـی اتـفـاقـی نـیست            تو خاک را با خون پاکت کـیمیا کردی

حالا دلم با هر تپش صحن و سرای توست            یک کعبهٔ شش‌گوشه در قـلبم بنا کردی

دوبــاره مــوسـم آه و نــوا شـد            دل مـا بـا غـم یــار آشـنــا شـد
دلا! دانشسرای حضرت دوست            بـرای دوسـتـانـش غـم‌سـرا شد

امام پنـجـم ما گـشـت مـسـمـوم            به قـرآن مـبـین و دین فـدا شـد
هشام پَست ظلـمی آنچـنان کرد            که باقـر کُـشتـۀ زهـر جـفـا شد
گـل بــاغ ولا پـــژمـــرد آخــر            هَــزاران هــمـدم اهـل ولا شـد
الا ای بـلـبـل شــیــدا نــوا کـن            که دیگر صحن گلشن بی‌صفا شد
بزن بر سینه و بر سر که اینک            عـزای حضرت باقـر به پا شد
به وقت کـودکی در کـربلا بود            از آن رو روز و شب کارش بُکا شد
ز دنیا رفت با قـلبی پُر از غـم            به مـاتم قـلب عـالـم مـبـتلا شـد
دلش دریای غم بود و پُر از درد            دگر راحت شد و دردش دوا شد
عـزیز حـضرت سـجّـاد، بـاقر            مشرّف بر حضور مصطفا شد
چنان افـغـان نمـودنـد آل هـاشم            که گویا شهـر یثرب کربلا شد
ز جان شد باقـرالعـلـم النـبـیّـین            عــزادارش تــمــام انـبـیــا شـد
عزاداران خـورشـید غـریـبـیـم            ز هجرش روز ما شام عزا شد
»بشیر»ا کن دعا بر سوگواران            دلت بشکست و هنگام دعـا شد

مگـر می‌شـود گـریـه بسـیـار کرد            مگـر می‌شود دیـده خـونـبـار کرد
مگر می‌شود صحبت از خار کرد            مـگـر مـی‌شـود نـقـل بـازار کـرد

ولی از غم و غصه‌اش دق نکرد!

مگر می‌شود خـیـمه سـوزان شود            در آن شعـلـه‌ها عـمّه حـیران شود
کـشـیـده نـصـیـب یـتـیـمــان شـود            رد دسـت‌هـاشـان نــمـایــان شــود

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مگـر مـی‌شـود گـفـت از سوخـتن            چه‌هـا می‌کـشـیـد عـمـه خـوب من
ز تــوهــیــن آن خـولـی بــد دهـن            مگـر می‌شـود گـفـت از زن زدن

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مـگـر ‌مـی‌شـود لـشـگـر نـیـزه‌دار            بـیـوفـتـد به دنـبـال یک طفـل زار
بـبــیـنـی ســر شـاه را نـی ســوار            ز داغ رقـــیـــه شـــده بــی‌قـــرار

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

حـرم شـد گـرفـتـار رنج و عـذاب            چه‌ها کـرد با دست‌هـامـان طـناب
مگر می‌توان روضه خواند آب آب            مگر می‌شود حـرف زد از ربـاب

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

شبی که حرم سمت غمخـانه رفت            به مهـمـانی قـصـر شـاهـانه رفت
ز شـوق پـدر طـفـل دردانـه رفت            مگر می‌تـوان گـفت ویـرانه رفت

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

کنون این من و این دل گریه خیز            کـه اشـکـم بُـود کـربـلا را گـریـز
چه بـایـد کـنـم با غـمـش یا عـزیز            مگر می‌شود گفت حرف از کنیز

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

زهر آخر راحـتم کرد از جـفای کربلا            شاهـد عـیـنی شدم در مـاجـرای کربلا
پنجمین خورشیدِ تابانم که می‌سوزم ز غم            زنـدگی کـردم هـمیشه پا به پای کربلا

سالها همچون پدر خون گریه کردم بر حسین            کاش می‌شد جان دهم در روضه‌های کربلا

همسفـر بودم به سنِ کودکی با کاروان            صحنه‌هایی دیده‌ام در جای جای کربلا
تشنگی را لمس کردم در غروبِ عاطفه            مُردم و زنـده شدم در قـهـقـرای کربلا
دیده‌ام خیلی خجالت می‌کِشد بانو رباب            شیرخواره شد نـوا و هـای‌هـای کـربلا
داغ جـدّم پشتِ عمّه زینبم را خم نمود            خـم شده قـدِ کـمـانش در مـنـای کـربلا
بر سرِ نیزه زدند رأسِ حسین ابن علی            وای از کعبِ نی و از نیـزه‌های کربلا
غارت و یغما شروع شد آل عصمت را زدند            رنگِ نـیـلـوفـر گرفـتند بچّه‌های کربلا
دستهامان بـسته شد با ریـسمانِ متصّل            وَ اسـارت شد نـصیبِ لالـه‌هـای کربلا
عمّه‌ام مجروح شد از ضربه‌های بی‌هوا            مطـمئـنـم شد فـقـط خـیر النـسای کربلا
کوفه و شامات رفتیم و نفس از ما گرفت            ما بـلا دیـدیـم ...از بـعـدِ بـلای کـربلا
بسته‌ام بارِ سفـر را باز می‌گویم حسین            از سرم هرگز نرفته چون هوای کربلا

طفل باشی غم بسیار ببینی سخت است           غنچه باشی ستم خار ببینی سخت است

غربت و غارت و داغ و عطش و در به دری           نصف روز این همه آزار ببینی سخت است

اربـاً اربـا تن خـونـین اذان گـوی حـرم           به زمین دست علمدار ببینی سخت است

روی تل بر سر و سینه زدن و بی‌کسی           دخـتر حـیـدر کـرار ببـیـنی سخت است

زیـر پـا و تـه گــودال امــان از گـودال           یک تن و آن همه اشرار ببینی سخت است

بین یـک خـیـمـه آتـش زده بـابـایـت را           با تن خسته و تب‌دار ببینی سخت است

سر هـجـده پـسر فـاطـمه را بر سـر نی           با دو تا چشم گهربار ببینی سخت است

روضه ام حرف رباب است اگر حرمله را           در همه عمر تو یکبار ببینی سخت است

به خدا هیچ کجا سخـت‌تر از شـام نـبود           عمه ات را سر بازار ببینی سخت است

پایکوبی و کف و هلهله و خنده و رقص           دور یک مشت عزادار ببینی سخت است

بین نا محرم و بر ناقه و طفـلت به بغل           مادرت را که گرفتار ببینی سخت است

دخـتـران عـلی و فـاطـمـه بـازو بـسـتـه           وسط مجـلس اغـیار ببـینی سخت است

طفل باشی ولی هـمبازی خود را دیگر           خسته و دست به دیوار ببینی سخت است

روضــه‌دارِ مـــنــا تـوئـی آقـا            شــاهــدِ کــربــلا تــوئــی آقــا

پیش تو مـادرت زمین خورده            نــوۀ مـجــتــبــی تــوئــی آقــا

هـمـره عــمـه آمــدی گــودال            راویِ مـــاجــرا تــوئــی آقـــا

آنکه دیـده گـروه گـروه زدنـد            سنگ و چوب و عصا توئی آقا

آنکه دیده به زیرِ چکـمۀ شمر            شـاه، زد دسـت و پـا توئی آقا

آنـکـه دیـده تـمــام قــرآن شـد            بـا لـگـد جـا بـه جـا تـوئی آقـا

آنکه دیده ضریح مـویِ حسین            دسـتِ یـک بـی‌حـیـا تـوئی آقا

آنـکـه دیـده سـرِ عـزیـزِ خــدا            رفـت بـر نـیـزه‌هـا تـوئـی آقـا

بعد از آن شـاهـدِ هـجـومِ سپاه            ســویِ آل عــبــا تــوئــی آقــا

آنـکـه هــمــراه قـافـلـه رفـتــه            ســویِ شــامِ بــلا تــوئـی آقــا

سخت بر تو گذشت آن ساعات

بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات

اوج بـی‌غـیـرتـی نـشـان دادند            سنگ در دست این و آن دادند

اول شـهـر عـنـان مـرکـب را            دست یک مشت بد دهان دادند

جای عرضِ سلام، پیر و جوان            نـاسـزاهــا بـه کــاروان دادنـد

سرِ هر کـوچه با سرِ انگـشت            دخـتـرِ فــاطـمـه نـشـان دادنـد

بـوســه‌گـاهِ رســول خـاتــم را            به دمِ چـوبِ خــیـزران دادنـد

سخت بر تو گذشت آن ساعات

بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات

قـلبی که در آن، نور خدا خواهد بود            در راه یـقـین، قـبـلـه‌نـما خـواهـد بود
آن‌کـس که اطـاعـت از خـداونـد کـند            او شـیـعۀ راسـتـیـن مـا خـواهـد بـود

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: إِنَّمَا شِيعَتُنَا مَنْ أَطَاعَ اللهَ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: به راستی شیعۀ ما کسی است که خدا را اطاعت کند؛ الأمالی للطوسی، ص۲۷۳

هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست            جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
انـگـار کـه هـم‌رکـاب مـهــدی بــوده            در لشکر و خیمه‌گاه او جان داده‌ست

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: ما ضَرَّ مَنْ ماتَ مُنْتَظِراً لِأَمْرِنَا أَنْ لا یَمُوتَ فی وَسَطِ فُسْطاطِ الْمَهْدِیِّ(علیه‌السلام) وَ عَسْكَرِهِ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: کسی که در حال انتظار بمیرد، ضرر نکرده است و همانند کسی است که در وسط خیمه مهدی(علیه‌السلام) و سپاهیانش جان داده است الکافی، ج۱، ص۳۷۲

وقتی که زهرِ کینه ز زین تا جگر رسید            انگار قصّۀ غـم عـمرش به سر رسید

از سـوز زهـر نـالـۀ جانکـاه می‌کشید            از فـرط تـشـنـگی چِـقَـدَر آه می‌کـشید

او سروِ دانشی‌ست که قدش خمیده است            خود را به کنج حجره به زحمت،کشیده است

پـروانـه‌ای که پَـر زدنش فـرق می‌کند            شمعی که شکل سوختنش فرق می‌کند

حـالا به یـاد خـاطـره‌هـا گـریه می‌کند            بـا یـاد داغ کـرب وبـلا گـریه می‌کـند

او امـتـداد غُـصّـۀ فـردای کـربـلاست            هم‌نـالۀ سه سالۀ صحـرای کـربـلاست

دریای غیرت و غضبش پُر تلاطم است            بـیـن تـمـام قـافــلـه او مـرد دوم اسـت

او آشـنای هق هق اشـک شبـانه‌هاست            زخـمیِّ دست سـلـسله و تازیانه‌هاست

طفل آمده ولی چِـقَـدَر پیـر گـشـته بود            بی جان و خسته از غل و زنجیر گشته بود

با آبـلـه ز پـای خـودش کـار می‌کـشید            مثـل رقـیّـه از کـف پـا خـار می‌کـشید

انگار زهر تـازه تری از جگر گذشت            تا غصه‌های بی‌حد شام از نظر گذشت

او دیـده با چه سـخـتی و آزار بُرده‌اند            نـامـوس شـاه را، سـر بـازار بـرده‌اند

او دیده رقـص مـسـتی بزم شـراب را            او دیـده خــیــزران و لب آفــتــاب را

با یاد صحنه‌ای، جگرش پاره پاره شد            حرف کـنیز شد، به سکـینه اشاره شد